Wat leuk dat je me een mailtje stuurt met een vraag. Jouw vraag was: hoe is het dalton onderwijs bedacht? Dat is natuurlijk een interessante vraag. Ik zal proberen een antwoord te geven.
Ja, hoe bedenk je nou zoiets als een andere vorm van onderwijs?
Toen mevrouw Parkhurst jong was hoorde ze leraren met elkaar over kinderen praten. Die vonden in haar tijd dat kinderen dom waren en ongehoorzaam. Helen Parkhurst dacht toen: dat klopt niet. Kinderen maken wel fouten, maar dat doen ze niet expres. En fouten maken hoort bij leren. Dus het is helemaal niet erg om fouten te maken.
Toen mevrouw Parkhurst zelf als meisje nog op school zat, vond ze dat helemaal niet leuk. Ze moest alleen maar doen wat de leraar zei dat ze moest doen, en alle kinderen moesten hetzelfde doen, in dezelfde hoeveelheid tijd en op dezelfde manier. Dat klopt niet, dacht ze toen. Dat leidt ertoe dat kinderen steeds op elkaar moeten wachten. En als ze moeten wachten, gaan ze zich vervelen en als ze zich vervelen gaan ze vervelend doen. Mevrouw Parkhurst dacht dat kinderen best graag willen werken als het maar is aan interessante taken en als ze die taken maar zelf mogen plannen en als ze daar zelf verantwoordelijk kunnen zijn.
Toen ze 18 was, ging ze eindelijk zelf voor de klas staan. Toen wilde ze het allemaal anders doen. Ze ging met haar 45 (!) kinderen in de klas in gesprek en samen bedachten ze hoe het beter kon. Zo is het daltononderwijs ontstaan. Kinderen moeten interessante taken krijgen, die ze zelf mogen plannen, waar ze ook de keuze krijgen om het op een eigen manier te doen en ze mogen ook samenwerken. En tot slot, vond mevrouw Parkhurst dat kinderen vooral voor zichzelf moeten leren en niet voor de juf of de meester.
Ik ben benieuwd of je met dit antwoord wat kunt. Op veel daltonscholen in Nederland gebeurt eigenlijk precies wat mevrouw Parkhurst meer dan 100 jaar geleden bedacht heeft.
met vriendelijke groet, prof. Kweenie
